Door Chantal Deen:
Onze kater Pip verliet op dinsdagavond 17 november in depressieve toestand ons huis. Wat volgde was een dikke week aan zoektochten, Delftse facebookgroepen afstruinen en onze vermiste kater aanmelden bij Amivedi.
Ik vermoed dat er meer speelde dan een simpele winterdepressie. De komst van kitten Yoko (juli jl.) heeft Pip zwaar getroffen, het leven is voor hem niet meer hetzelfde. Zij heeft de plaats naast mij ingepikt en Pip heeft zich er, zonder enig verzet, bij neergelegd. De maanden vorderden maar het wil niet boteren tussen die twee. Yoko wil spelen, Pip niet. Nu de dagen ook nog eens korter zijn en onze tuin letterlijk wordt omgespit, zakte de moed nog verder zijn kattenpoten in. Het was een tijdelijke vlucht, en benut zijn dagen om tot bezinning te komen, hoopte ik nadat hij met de noorderzon vertok. Het kattengrit is elders immers niet grijzer.
Depressie bij katten
Helaas ben ik niet de enige die een huisdier kwijt is en ook niet voor de eerste keer. Ruim voor de komst van Pip deelden we vijftien jaar lang lief en leed met Svetlana Kokiakova (vrij naar sketch van Bert Visser). Na haar heengaan hebben we een korte periode van rouw ingelast. Daarna verwelkomden wij niet één maar twee katten, Phineas en Ferb. Het geluk was van korte duur want Phineas zag de auto niet aankomen en Ferb schoot van verdriet een diep dal in. Uiteindelijk is ook Ferb door een noodlottig auto-ongeval om het leven gekomen. Zo zaten we weer in een rouwverwerking en vroegen we ons hardop af of we nog wel aan huisdieren mochten beginnen. Wat het karma of gewoon botte pech?
We kozen voor pech en ook voor een nieuwe kat. Dit keer was het Pip die onze harten zou komen verwarmen en dat deed hij met verve. Hij wilde niets liever dan bij mij zijn. Pip was gewoon de liefste, leukste en afhankelijke kat van heel Delft totdat zij kwam en hij in een depressie schoot.
Delftse hulp
Wat kun je doen als je in Delft je huisdier kwijt bent? Daar ben ik de afgelopen dagen achter gekomen. Pip heb ik direct aangemeld bij Amivedi, dit is een vrijwilligersorganisatie die zich (al sinds 1933) inzet voor vermiste en gevonden huisdieren in o.a. Delft. Dit kan dus een kat, hond maar ook een papagaai zijn. Het is gratis en de vrijwilligers zijn er niet alleen betrokken maar ook heel attent. Een vrijwillige bijdrage waarderen ze zeer. Ook Facebook kent een Delftse pagina waar je gezochte en gevonden huisdieren kunt melden. ‘Er is niets ergers van je (huis)dier, je trouwe vriendje, uit het oog te verliezen’, staat er boven de pagina. Dat kan ik zeker beamen. Ik was verrast door de lieve en hulpvolle berichten op deze pagina. Als laatste tip ik graag de Next Door app, ook een buurtapp waar je o.a. ook je vermiste en gevonden huisdieren in beeld kunt brengen. Ook hier reageerden mensen heel vriendelijk en vooral oplossingsgericht.
Happy end
Na meer dan zeven dagen van huis had ik er een hard hoofd in. Toch bleef ik hoop houden, omdat Pip gechipt is en als hij naar de eeuwige jachtvelden was gegaan dan had ik dat gehoord. Gelukkig kent dit verhaal een happy end. Vannacht (ja, boven op het nieuws hier) om 4.00 uur hoorde ik luid paniekerig gemiauw. Het was als een scène uit een film: met Yoko als zijn wingwomen sprintte Pip de trap op, op het bed en in mijn armen. Eind goed, al goed. Behalve dan de grote vragen: waar is hij in hemelsnaam geweest al die tijd? Is hij ontvoerd geweest door aliens, is hij een week op retraite gegaan om tot inkeer te komen, heeft hij een cursus mindfulness XL gevolgd of was hij gewoon de weg kwijt. We zullen het nooit weten!
Voor iedereen die zich op wat voor manier dan ook heeft ingezet om Pip te vinden, ik dank jullie vanuit de bodem van mijn hart. Yoko kan haar geluk ook niet op en loopt weer als vanouds achter Pip zijn reet aan, waar vind je die toewijding nog?