James na vierenhalve maand weer thuis.

Zondag aan het eind van de middag krijg ik een telefoontje vanuit Amivedi. James is gespot in iemand zijn tuin, gewoon in onze eigen dorp. Hoe dan?

Na diverse berichtgevingen, zoektochten en dorpsgenoten die naar hem uitkeken zonder resultaat, zit James een aantal honderden meters verderop. We krijgen een foto ge-appt, ik weet het zeker, het is onze James.

We stappen meteen in de auto en komen bij het huis aan waar hij in de tuin is gespot. Gelukkig zit hij er nog steeds. We lopen voorzichtig de tuin in, James schrikt en is angstig, hij wil wegrennen. Zacht zeg ik zijn naam, hij stopt, kijkt om en heel voorzichtig komt hij naar ons toe.

Inmiddels ligt hij ontspannen op de bank tussen ons in. Alsof hij nooit is weggeweest. Hij is een aantal kilootjes lichter, maar oogt gezond. Morgen langs de dierenarts voor een check up. Maar voor nu genieten wij van zijn terugkomst en z’n knuffels. Een mooi kerstcadeau voor ons gezin