Als wij op vakantie gaan, logeert onze 14-jarige poes Ginny bij opa en oma, in een groot huis in het buitengebied bij Winterswijk.

Ze komt wel buiten maar is altijd vooral een wat schuchtere binnenkat geweest. Na een week kregen we een berichtje “De poes is weg”. Ze was na een avondmaal vertrokken en niet meer terug gekomen. Waar kon ze zijn, wat was er gebeurd?

Er werd al snel gespeculeerd dat ze wel ergens kon zijn gaan liggen om dood te gaan. Terug van vakantie gingen we zelf eerst maar eens goed zoeken, desnoods naar een stoffelijk overschot (zo jong is ze niet), als je maar weet wat er gebeurd is.

Maar geen spoor van Ginny. We wonen 200 km verderop, dus we moesten het ergens ook loslaten, konden verder niet veel doen. Een week of 2 later meende een oplettende buurtbewoner onze poes gezien te hebben in een weiland, vanwaar ze vlug de mais in schoot.

Ik ben in de auto gesprongen en heb 2 dagen en nachten gezocht, geroepen en gerammeld met brokjes. Door de mais, door de bramen, door de velden. Onverrichter zaken weer naar huis. Na 6 weken werd Ginny opnieuw gespot.

Op hoop van zegen gingen mijn dochter en ik een weekend bij opa en oma logeren en struinden we weer de zandpaden en velden af. We zagen in de verte een poes, maar die sprong weg toen we dichterbij kwamen. Zondags gingen we weer naar huis, morgen weer naar school en werk. We lagen die maandagavond laat al bijna te slapen toen de telefoon ging, het was oma “Jullie poes is terug!”

Er volgde een foto en video’s over de app, en ongelooflijk maar waar: het was echt onze Ginny. Ze was die avond gewoon aan de deur verscheen. Ze is behoorlijk afgevallen maar haar vacht glanst, ze mauwt wat af en geeft kopjes. Het is voor ons bijna een wonder, maar we zijn uiteraard heel gelukkig dat Ginny er weer is!