De morgen van 7 augustus 2020.

We vertrekken op vakantie, het is nog twijfelen of Milleke haar bandje zou aandoen dan kan ze lekker mee op vakantie. Ja het lukt, laatste moment de oppasser afbellen. 10 augustus het is enorm warm, bandje aan kom even buiten veel te warm binnen.

Binnen de 2 seconden rukt ze zicht uit haar harnas. Heel de week amper slapen, kinderen verdrietig, wij verdrietig. Zoeken, zoeken en nog is zoeken. Zaklampen gaan kopen tegen de avond elke keer met alles in de hand gaan roepen, onder alles kijken niets maar dan ook niets te vinden.

14 augustus 2020. Met heel veel verdriet vertrekken we naar huis. Ondertussen haar overal aanmelden als verloren waar het maar kon. Er passeren dagen en we blijven op elk medium kijken of ze niet is gevonden. We rijden nog 4 keer over en weer naar de plaats waar ze zat, maar ze laat zich nog steeds niet horen.

14 september 2020 weer gaan we naar de plaats waar ze zit, we lopen rond 16 uur een rondje wie weet! Niets te vinden of te horen. Om 19 uur eten we, dan kreeg ik een gevoel, ik laat gezin achter en ga naar de laatste plek waar ze gezien is en roep haar naam en stilletjes hoor ik miauw.

Heb ik dat goed gehoord er spelen kindjes achter mij op de camping wegen. De kindjes worden stiller ze gaan verder weg  dus ik roep nog een keer en jaaaa ineens staat ze voor mijn neus en is niet te stoppen met miauwen, ze komt op me af en wil geaaid worde , terwijl ik dat doe wil ik ze pakken maar nee ze loopt weer weg, en dit gebeurt nog een keer.

Dan maar versterking, mijn man en dochter komen er aan met snoepjes en haar reisbakje. Zo hebben we een uur aan het praten geweest met Milleke tot ze op een gegeven moment niet meer kan van de honger en met veel plezier uit mijn hand komt eten. Dan zie ik de kans om haar te pakken en mee te nemen.

De avond van thuis komen heeft ze haar buikje vol gegeten, goed gedronken en wil ons altijd in de buurt. Ze miauwt als een dolle als ze niets hoort of ziet. Beste mensen geef de hoop niet op, blijf zoeken laat je stem horen