Op 28 juni 2020 spurtte onze kat Muffin weg de straat op vanwege ruzie met een buurkat.

Ze verdween in de richting van onze buren, een zorgboerderij. We gingen er niet achteraan want "die komt zo wel weer terug". Alleen 's avonds om half zeven nog niets. En de volgende dag, nog niets.

De buurtapp gebruikt en raak, Iemand had haar zien spelen in een wei. Toch maar een Amivedi melding gemaakt. Elke avond de buurt en de velden hier afzoeken, roepen en rammelen en posters ophangen.

Paar dagen later de tweede buurtapp melding: Muffin gespot in nabijgelegen dorp. Ik erheen, ja, een zwarte kat met wit befje! Ik probeer haar te benaderen en te vangen; maar ze vlucht het maisveld in. Tweede poging, nu met gearriveerde vriendin en zoon.

Mijn vriendin geeft aan: "Denk niet dat ze het is..." Ik weet het niet zeker, dus benader een aantal bewoners. Raak! Een buurman heeft een zwarte kat met with befje onder zijn hoede, maar is pas 's morgens weer thuis.

Volgende dag bezoek ik de buurman en ja er is een zwarte kat met wit befje. Zelfde als gisteren in het maisveld. Helaas, ze is het niet. Dagen en weken gaan voorbij. Hoe kan dit nu toch. Waar zou ze zijn? Heeft iemand haar overreden en niet gemeld? Misschien bij een aardige familie beland?

Het regent dat het giet heeft ze überhaupt wel een schuilplekje? We blijven zoeken en hopen. Maar na zo'n kleine maand verder te zijn, vrezen we dat we haar voorgoed kwijt zijn. Hoe kan dat toch gechipt, nooit ver van huis. Niets. Het klinkt gek, maar een vermissing is pijnlijker dan de wetenschap dat ze dood is.

We laten de posters hangen. Spreken nog steeds wandelaars aan. Zonder Muffin is het niet meer hetzelfde. 4 jaar lang bij ons geweest. Haar liefste vriendinnetje Pip (onze 2e poes) lijkt elke avond te zitten wachten op onze oprit; dat deed ze voor die tijd nooit. Ook Cota, de kater en zoontje van Muffin lijkt haar te missen. We wandelen veel. Kijken nog steeds rond. Maar het is hopen. Hopen op iets dat niet meer goed komt. 

Een paar dagen geleden kwam mijn vriendin, tijdens het hardlopen een kat tegen. "Dat was Muffin, ik weet het zeker!" Maar de ontmoeting was kort en het schemerde. Ik wil vanavond nog een keer naar die plek, zegt ze. Die plek is een zogenaamde holleweg. Daar hebben we er wel wat van hier in Zuid-Limburg. Deze loopt op zo'n 650 meter van onze woning en we lopen daar af en toe doorheen op weg naar huis.

Al eerder zei mijn vriendin dat ze vermoede dat Muffin zich daar ophield. Ok, we gaan mee gaf ik en m'n zoon te kennen. Ook de kattekoekjes gingen mee. Voor ons een mevrouw met 2 grote honden; dat helpt niet echt mee. We besluiten te splitsen; ik over het rechter gemaaide korenveld, mijn vriendin over de holleweg en mijn zoon in het linkerveld. Muffin, Muffin roept mijn vriendin. Zelf ben ik behoorlijk sceptisch, 40 dagen geleden verdwenen, eindeloze velden en paden. Als ze nog leeft, kan ze weet ik waar zijn.

Plotseling horen we een mauw. Muffin! roept mijn vriendin weer. En het antwoord is weer een mauw. Ik denk zelf nog "andere kat". En inderdaad, ik hoor m'n vriendin zeggen "Nee, ze is het niet." verdorie. In een keer echter klinkt 'Muffin' op een ander wijze. MUFFIN! Het is Muffin!! Ongeloof. Het is Muffin! "Weet je het zeker?!" vraag ik? "Ja, echt! Het is 'r!"

Ik heb geen zicht op de holleweg, mijn vriendin en laat staan het katje... Moet helemaal door lopen naar het einde van het veld en dan weer terug. Het schemert al, maar wat schertst mijn verbazing. He?! Ze lijkt er inderdaad sprekend op. "Het is 'r!" zegt m'n vriendin weer. Adrenaline, ongeloof, blijdschap. Ja, volgens mij is ze het inderdaad.

Ik zeg 'kaas'? En een mauw komt mijn richting op. Mijn vriendin geeft aan dat na een paar keer roepen, het beestje vanzelf naar haar toekwam. We zijn ongeveer een kilometer van huis en mijn vriendin heeft 'r vast om niet meer los te laten. Gelukkig gaat dat goed. Ik doe de voordeur van ons huis open. Muffin mag naar binnen en begint enorm te mauwen, kopjes te geven, overal aan snuffelen. Ze is thuis. Herkenning. Veilig.

We zijn perplex. 40 dagen in het wild geleefd. Ze ziet er wat mager uit, maar niet ondervoed. Heeft muggebeten op d'r oortjes en een wondje van een ruzietje. Maar alles ziet er ok uit, bevestigd ook onze dierenarts later. Ze is weer thuis. Haar vriendinnetje Pip zal haar tijdelijke nummer 1 plekje moeten afstaan, Cota moet naar rangorde 3 terug. Want nummer 1 is home...