Hermes vertelt zijn verhaal, ineens kon ik niet meer naar huis.

Dinsdagochtend vroeg zwom ik mijn baasje Abigail achterna om haar uit ze zwaaien. Ik ging dus maar een eindje zwemmen voor het ontbijt. Langs de Wipmolen (even gluren of Pauline al wakker was) en de Leilinde naar de Zorgmolen. Daar zitten 2 vrienden van me.

Toen ik daar kwam lag Bea op de kant en Willem was in het water en die wou bij Bea gaan liggen. Ik ging voor Willem zwemmen, ga nou met me mee een eindje zwemmen man. Bea zorgt wel voor het nest.

Willem was eigenwijs en bleef maar proberen om bij Bea te komen. Toen werd ik het zat en ben naar huis gegaan. Lekker ontbeten thuis en meteen weer gaan zwemmen. Later ben ik weer naar Bea en Willem gegaan, maar toen ging er iets helemaal fout. Er waren mensen die boos op mij waren en die me probeerden te pakken.

Ik probeerde weg te komen maar ik was niet snel genoeg. Ik voelde dat er iets om me heen gedaan werd en ik werd uit het water getrokken . Wat was ik bang! Wat had ik gedaan? Wat gingen ze met me doen? Willem, Bea help! Baasje waar ben je, help me!

Ineens zat ik in een donker hok. Ik had ook nog iemand pijn gedaan met mijn nagels. Sorry, dat was niet mijn bedoeling, ik schrok omdat je me vast pakte. Na een tijdje ging het hok weer open en werd ik er uit gepakt. Ze waren nu lief tegen me. Ze vertelden me dat ik in Rotterdam was, in Vogelklas Karel Schot.

Maar ik wist niet waar dat was. Waar moest ik heen zwemmen om thuis te komen? Ik werd bij twee andere eenden gezet, ook muskuseenden net als ik, maar ze waren wel anders. Ik kreeg te eten en ging slapen. Wat was dit allemaal, waar waren mijn baasjes en mijn eendenvriendjes en Nacho, Maki en Soja.

Nadat ik geslapen had was ik nog steeds op dezelfde vreemde plek. Ik hoop dat mijn baasjes me kunnen vinden want ik wil naar huis! Hee wat is dat, er staat een man naar me te kijken. Hij vraagt aan me of ik Hermes ben. Ik luister ineens goed en wiebel met mijn staart. JA! Ik ben Hermes. Maar hij loopt weer weg.

Ik dacht dat mijn baasje er misschien was. Nu staat er alweer iemand voor me, en zij doet het hok open en tilt me op. Wat gaat er nu weer gebeuren? Ineens hoor ik mijn naam roepen. Hermes Hermes! Jaaaa, dat ben ik en ik ken die stem. Ik word alweer in een hokje geduwd. Oh, er gaat weer een ander deurtje open. En ik word weer opgetild.

OOOOOOO nu is het Abigail, mijn lieve baasje heeft me gevonden. Wat ben ik blij! Ik mag in de bench van Nacho, in de auto, mee naar huis. Nu geniet ik van de reis, nu voel ik me weer gelukkig. Als de auto stopt word ik weer opgetild en we lopen door het huis. En dan is daar mijn huis, mijn tuin.

Ik wapper met mijn hanenkam en kwetter vrolijk. Iedereen mag weten dat ik er weer ben! Mijn baasje heeft gezegd dat ik niet meer naar Bea en Willem moet gaan. Nu even niet, maar het zijn mijn vrienden dus misschien later weer.

Wij willen iedereen bedanken die ons geholpen heeft Hermes te vinden. En we willen ook iedereen die voor hem gezorgd heeft toen hij niet thuis was.