Op 14 september j.l kwam onze Sjuul helaas niet thuis.

Wekenlang hebben we rondgefietst, gelopen, geroepen en de halve wereld op de hoogte gebracht van haar afwezigheid. Opeens was daar twee weken geleden het besef ,dat ze wellicht nooit meer thuis zou komen.

Het verdriet, het gemis en gek genoeg toch ook de verre hoop dat ze opeens weer voor onze neus zou staan. En toen opeens op 21 oktober een telefoontje van de dierenambulance: of wij een poes hadden die Sjuul heet. Eerst denk je: die is overleden en wil je dat vooral niet horen. Maar bij de mededeling: 'Ik heb Sjuul hier en ik denk dat ze graag naar huis komt', alleen maar blijdschap.

Onze mooi rooie heeft een aardig jasje uitgedaan, maar een overlever is het. Nu lekker aansterken en vooral veel knuffelen. We zijn echt zo blij!