Bijou is een Perzische kat van 10 jaar.

Het is een lief, onzeker beestje met een hartruis en nierklachten. Toen ze 3 jaar was heb ik haar uit het asiel gehaald. Ondanks haar leuke kopje, zat ze daar al maanden. Niemand zag een kat met deze aandoeningen zitten. Bijou is altijd een binnenkat geweest. Ze kan niet klimmen, op hoge dingen springen en is eigenlijk heel onhandig. Iedereen grapte altijd dat ze het buiten nog geen dag zou overleven.

Toen ik op een dag 's ochtends ging ontbijten, was ze er opeens niet. Ik heb haar overal in huis gezocht, maar ze was nergens te vinden. Waarschijnlijk was ze de avond ervoor toch stiekem naar buiten geglipt, zonder dat het doorhadden. Toen begon de speurtocht. Iedereen wist hoeveel Bijou voor mij betekende, dus ik kreeg hulp van familie, vrienden en collega's.

We hebben het hele dorp uitgekamd, maar we vonden haar niet. Ik raakte steeds meer in paniek; deze kat kan niet voor zichzelf zorgen. Toch gaf ik de moed niet op. Ik heb iedere dag gezocht, het liefst zo laat mogelijk. Ik heb flyers in de brievenbussen van de buurt gestopt, posters opgehangen en een Facebook-bericht aangemaakt (die maarliefst 200x gedeeld werd). Het zoeken werd wel lastig.

Niemand had haar gezien, dus ik had geen enkele aanwijzing. Daarnaast wonen we op een kruispunt, ze kon dus vier richtingen op gegaan zijn. Na een week gingen steeds meer mensen tegen mij zeggen: 'Sorry, maar je kat is denk ik dood'. Ik wilde het niet geloven, omdat sommige katten na weken toch nog thuis komen. 'Maar we hebben het hier over Bijou, niet over een buitenkat', kreeg ik als reactie terug.

Na 12 dagen begon ik ook de moed te verliezen. Ik kwam moe thuis van het werk en besloot voor de eerste keer 's avonds niet te gaan zoeken. De deurbel ging opeens om 23. 00 uur, het was de overbuurvrouw. Ze had Bijou gezien. Ik kon het niet geloven. Ze zei dat ze er zelfs camerabeelden van had.

Ik ben met haar meegegaan en samen zijn we gaan zoeken. Ze heeft een gigantische tuin met veel bomen, struiken, schuurtjes enz. Het duurde even voordat we haar hadden, maar uiteindelijk vonden we haar. Bijou voelde zich meteen weer thuis.

Ze heeft de eerste 2 dagen non-stop gespind. Wel maakte ik me zorgen. Wat je vaak niet leest, is de status waarin je je kat terugvindt. Bijou was extreem mager en zat onder de teken. In haar vacht zaten grote klitten. Ik ben met haar naar de dierenarts gegaan. Die heeft haar gecontroleerd. Ze was 25% van haar lichaamsgewicht verloren, dat was zorgwekkend zei de dierenarts.

Wel zei ze dat het een strijder was en dat ze er eigenlijk heel goed vanaf was gekomen. Iedereen had Bijou mooi onderschat. Twee dagen later werd ze ziek. Waarschijnlijk omdat ze vermoeid was en omdat haar lijf moest wennen aan het eten wat ze weer binnenkreeg. Uiteindelijk kon ze zelfs niet meer op haar benen staan. Na een hele dag slapen, leek ze gelukkig weer op te knappen.

Ze is nog lang niet de oude. We hopen dat ze ook dit weer overleefd. Wel zijn we ontzettend gelukkig, we hebben haar gevonden! En mocht ze alsnog overlijden, dan is het wel in een warm mandje bij ons thuis. Voor iedereen die zijn kat zoekt: geef niet op! Bij ons is de flyer in de brievenbus bij de overbuurvrouw de oplossing geweest.