25-9-2019, een bloedhete zomerse zondag. Je lag heerlijk te kroelen 's ochtend bij ons op bed.

We hadden het er nog over dat je zo geniet hiervan en dat we ons afvroegen waarom je een paar weken geleden zo ineens een week wegbleef. Taal nog teken. Normaal kom je stipt optijd voor eten of drinken.

Wat waren we blij dat je weer bij ons lag. Je gaat altijd mee op sjouw, hond uit laten, naar het winkelcentrum en je volgt als een trouw "hond" ons weer terug naar huis. Een bijzonder aanhankelijke poes. Iedereen heeft schik om hoe jij je gedraagt.

Nog diezelfde zomerse middag op 25-8-2019, ga je weer een ommetje maken. Op sjouw, want dat doe je graag. Rond etenstijd bleef je weer weg. Geen rinkelend belletje meer in de buurt. Ach je zal vanavond laat of morgenvroeg wel weer in de tuin zitten. De volgende ochtend blijft het stil, en de volgende ochtend.

Na een nacht of 3 gaan we ons toch weer zorgen maken. Waar blijf je nou. We roepen je tijdens de wandelingen met de hond. We vragen de buren in de buurtapp, iedereen kijkt naar je uit, maar het blijft stil.

We gaan op zoek, steeds een stukje verder. De eerste week verstrijkt. Op de radio klinkt "het duurt te lang" en dat is inderdaad zo. Een nieuwe week begint. Onderweg naar het werk kijken we alert in de buurt rond, zijstraatjes, bermen, weilandjes. Nergens een spoor van jou.

10 dagen en 9 nachten, dan opeens horen we onze zoon naar beneden rennen om 5.45 in de ochtend. De achterdeur gaat open, een belletje, onze slaapkamerdeur gaat open en hij zet je op ons bed.

Je ziet er goed uit, geeft kopjes en gaat liggen. Alsof het allemaal heel normaal is en alsof je nooit bent weggeweest. De vraag blijft: wat was je avontuur dit keer, waar was je, bij wie en vooral waarom? Mila, lieve lieve poes... we zullen het nooit weten, maar we zijn blij dat je er weer bent. Baasje heeft als cadeau een GPS tracker voor je gekocht!