Gisterochtend om 5 uur kwam Arnold binnengewandeld, na 18 dagen spoorloos te zijn geweest.

Niet eens heel mager en geen verwondingen: het is een wonder. Arnold is een kat die niet verder dan de oprit kwam gewoonlijk. Liefst is hij binnen dicht bij mij, of lekker warm op zijn dekentje.

Hij is daarnaast ook een beetje doof, hij kan niet goed springen, hij kan niet hard miauwen en hij weet eigenlijk ook niet dat hij Arnold heet. Het zag er niet goed uit dus.

We hebben elke avond tegen de schemering gezocht met een bakje van zijn lievelingsbrokjes, Arnolds naam roepend: geen resultaat. Overal geflyerd, briefjes door de bus gegaan of mensen alsjeblieft in hun schuren en garages wilden kijken of Arnold daar niet per ongeluk was opgesloten.

Dat was mijn grootste angst: per ongeluk opgesloten en mensen die dan 3 weken op vakantie gaan. Het is immers vakantietijd. Ontzettend veel lieve reacties gehad van mensen uit de buurt of hij niet misschien daar of daar zat, maar steeds was het de verkeerde zwarte kat.

Ik heb werkelijk geen idee waar hij al die tijd geweest is. Na dik een week was ik zover dat ik de moed steeds een klein beetje meer opgaf. Alle verhalen van Amivedi dat katten nog terug komen na 3 weken, 6 weken, 3 maanden, 4 maanden, zelfs na jaren gaven me heel veel hoop en hebben me er echt doorheen gesleept.

Geef de moed niet op, blijf zoeken, blijf posters ophangen, vooral waar veel mensen wandelen, de hond uitlaten, bij supermarkten, het winkelcentrum. Blijf hoop houden. Ga niet gelijk uit van het ergste. Katten vinden wel iets te eten ergens, ze zijn veel slimmer dan je denkt, ook de grootste sukkels. Het kan nog steeds, ook als het weken duurt. Heel veel sterkte Groetjes Enith