Een week lang hebben we alles op alles gezet om Smeagol (ook wel Moppie of Zwart genoemd) te vinden.

Iedere avond bij het schemeren en later op de avond in het donker zoeken, roepen en rammelen met eten. Op onze knieën zijn we door de straten gekropen om onder auto’s en struiken te kijken.
We kennen ondertussen ieder steegje en iedere tuin in onze wijk. Ook heel wat schuurtjes kennen we van binnen, want we vroegen vaak of we zelf even mochten kijken.
We hebben geflyerd in de wijk en dagelijks op verschillende Facebook groepen in onze wijk een update gepost en mensen eraan herinnerd te blijven uitkijken.

Ook gaven we concrete tips, want onze kat is “gewoon” zwart en daar zijn er heel veel van waar wij wonen (dat hebben we de afgelopen week wel geleerd namelijk). Een van de tips was om te proberen de kat op een rustige (!) manier in de schuur te lokken.
Dán konden wij komen kijken. Precies dat is wat uiteindelijk gebeurd is.

2 straten verderop, 250 meter bij ons huis vandaan, is hij gevonden. Bijzonder detail: dat wijkje is een spiegel/kopie van ons wijkje qua indeling.
Smeagol zat in “ons” steegje, in de schuur van “onze” achterburen. Het zou zomaar kunnen dat hij steeds gedacht heeft dat hij toch vlakbij huis was en misschien dacht dat wij en ons huis opeens vertrokken waren.

Hij is wel wat afgevallen en duidelijk beduusd, maar vond thuis ook snel zijn vaste plekjes weer. Één tip: blijf zoeken en geef niet op!

Ik kan het niet bewijzen maar ik ben er persoonlijk van overtuigd dat hij dagelijks onze stem gehoord heeft en dat hij daardoor niet verder is gaan dwalen.