We hadden ze net een half jaar geleden uit het asiel gehaald. Bagdad, een lieve zwarte kater en Medina een klein, fel poesje.

Ze waren ze inmiddels helemaal gewend. Ze liepen zelfs af en toe het dak op, om daarna weer snel het dakraam in te vluchten, terug naar binnen. Maar daar ging het fout.
Op een avond was het raam dichtgedaan, terwijl zij allebei op het dak waren. Pas toen ik de volgende ochtend wakker werd, merkte ik dat ze weg waren.

Er volgde een lange, lange zoektocht. We wisten niet of ze nog in de buurt waren of al ver weg. Ik maakte flyers en deed ze in de brievenbussen. Ik belde aan en postte berichten op Twitter, Facebook, op de buurtapp en op Amivedi.nl.
Iedereen leefde mee en hielp mee door te delen en te retweeten. Elke avond maakte ik een paar rondjes door de buurt met een rammelend doosje Temptations.

We zochten de daken af met een kleine drone. De kans dat we ze allebei zouden vinden werd met de dag kleiner. Totdat een oplettende buurvrouw Bagdad voor haar zolderraam zag zitten.
Hij was dus al die dagen niet eens het dak af geweest. Hij was zo dichtbij, maar toch konden we hem niet pakken. Hij was flink in de war.

We zagen hem in de dakgoot heen en weer lopen. De brandweer kwam, maar het lukte niet om hem te pakken. Ondertussen maakten we ons elke dag meer zorgen over Medina. Zij was nog steeds niet gezien. Was zij misschien wel het dak af? We wisten het niet.

Een paar dagen later belden andere buren: er zat een kat op het balkon, verstopt onder de stoelen. Het was onze kleine Medina.
Wat een verademing dat we ze alle twee gelokaliseerd hadden. Maar ook Medina was in de war en wilde zich niet laten oppakken. Ze was doodsbang.

Toen ik het balkon opkwam vluchtte ze over het muurtje, naar het volgende balkon. Toen ik daar aankwam was ze alweer een balkon verder. Toen ik daar aankwam rende ze weer even hard terug. Eindelijk had ik haar te pakken.

Maar een binnenkat die zeven dagen buiten is geweest, is totaal van slag en in de stress. Medina beet me tot bloedens toe. Ik kon niet anders dan loslaten. Met bloedende handen belde ik mijn dochter.

Ze kwam met het bakje en handschoenen. Haar lukte het om Medina mee naar huis te nemen. Eenmaal thuis was Medina dolblij en poeslief. Ondertussen zwol de vinger waarin ze had gebeten, op.
Binnen twee uur was mijn wijsvinger onherkenbaar rood en dik. Bij de huisartsenpost kreeg ik direct antibiotica en het advies om de volgende dag bij mijn eigen huisarts langs te gaan.

Eenmaal bij de huisarts werd ik doorgestuurd naar de Spoedeisende Hulp, en... werd ik met direct opgenomen. Een snijtand van een kat gaat diep en kan makkelijk een pees in de vinger raken. Dat was dus bij mij gebeurd.
In de schacht van de pees was een agressieve bacterie terecht gekomen. De chirurg die me liet opnemen zei dat zo’n kattenbeet ernstige gevolgen kan hebben en zelfs tot functieverlies van mijn vingers of amputatie kon leiden. Nou, ik was gerustgesteld!

Toen ik de volgende morgen wakker werd in het ziekenhuisbed herkende ik mijn hand niet meer. Het leek een grote, rode ballon. Met het uur zag ik de zwelling uitbreiden terwijl ik wachtte op een plek in de operatiekamer.
Ik maakte me zorgen over wat de chirurg had gezegd. Onder volledige narcose werden mijn hand en vingers opengesneden om de bacterie eruit te spoelen. De operatie was geslaagd, maar ik moest bijkomen op de intensive care.

Weer terug op de verpleegafdeling moest ik twee nachten blijven. Via een infuus kreeg ik nog meer antibiotica. De wonden werden twee keer opnieuw opengesneden om goed schoon te worden.

Eenmaal thuis waren de pogingen om Bagdad weer thuis te krijgen, nog in volle gang. Hij liet zich af en toe zien in de dakgoot, maar durfde niet zelf omhoog te klimmen naar het dakraam. De brandweer was nog een keer geweest, maar weer zonder succes.

Uiteindelijk lazen we over een vangkooi, speciaal voor katten. We konden er eentje huren bij de Vereniging Kattenzorg in Den Haag. Wat een geweldige service. Met enig kunst en vliegwerk kregen we de kooi in de goot.
De eerste nacht dat de kooi buiten stond, at Bagdad het eten op zonder dat het deurtje dichtging. De tweede nacht ging ik voor het slapen gaan even kijken. Daar zat hij!
Een stille, zwarte schim.

Wat was hij mager geworden en wat was hij uitgeput na elf nachten in de goot. Hij heeft drie dagen geslapen. Medina kwam af en toe bij hem kijken. Zij was al snel weer helemaal de oude. We hebben geluk gehad.

Beide katten zijn weer thuis. Maar ik heb ook behoorlijke pech gehad en was bijna mijn wijsvinger kwijt. Let daarom goed op als je je teruggevonden kat wil oppakken! Een binnenkat die lang buiten is, kan behoorlijk gestrest zijn. Pak hem alleen op met handschoenen aan, het beste in zijn nekvel.
Ben je toch gebeten? Ga naar de huisarts om de wond, hoe klein ook, te ontsmetten. Voor dat je het weet is je hand een onherkenbare rode ballon!

Ik zal in ieder geval nooit meer zomaar een kat aaien, hoe leuk ik ze ook vind. Dankzij de goede zorg in het Westeinde Ziekenhuis, komt het met mijn hand gelukkig weer helemaal goed.