Mikey kwam niet terug naar huis.

Pfff nog even wachten maar naar 24 uur dacht ik we toch we gaan hem toch maar melden als vermist. Ik kreeg te horen dat Amivedi het adres daarvoor was.

Vanuit Amevidi kreeg ik advies een vuile kattenbak buiten te zetten, want het blijkt dat ze die op 2 km nog kunnen ruiken. En op Facebook plaatsen en zoveel mogelijk laten delen.
Foto's gemaakt met tekst en telefoon nummer en bij de supermarkt opgehangen en ook op lantaarn palen kregen de foto met tekst. Zo kon niemand het missen.

De mensen in mijn dorp gingen zoeken. Super kan niets anders zeggen. Elke kat rood van kleur was niet veilig meer op straat. De poezen werden van de straat geplukt. Steeds weer de auto in en gaan kijken.

Het leverde veel mensen op die mee aan het zoeken waren en dat voelde wel erg fijn. Na 3,5 week dacht ik wel eens denk dat iemand hem in huis heeft of dat hij dood is. Maar de mevrouw van Amivedi zei blijven geloven en blijven zoeken dat is het beste.

Als het rustiger werd buiten ging ik lopen in de buurt en zijn naam roepen. In de avond zijn de geluiden minder en zou ik hem kunnen horen als hij terug zou mauwen. maar mijn avond wandelingen leverde niets op.
Mevrouw u spreekt met het asiel in Schoten we hebben u poes gevonden. Wat zegt u mevrouw, heeft u geen verkeerde kat voor u!

Ik kon het niet geloven, kippenvel, geen honger meer, pijn in mijn buik. Een mevrouw aan de telefoon vertelde dat ze mijn poes hadden gevonden. Ik bel u toch want de registratie geeft dit telefoon nummer door. De poes was aangemeld bij de Nederlandse Databank Gezelschapsdieren en had een chip. Ik moest naar Schoten bij Antwerpen. Waar ligt dit Schoten?

Gelukkig een Tom Tom dus rijden want ze vertelde erbij dat ze om 17.30 uur echt dicht gingen. En was 1,5 uur rijden en het was spits tijd.
Mandje, geld, paspoort en gaan. Gekke kat, stomme kat hoe komt hij nu in Antwerpen bedachten we toen ik naar Schoten onderweg was.

Daar aangekomen zaten er 7 mensen op ons te wachten inclusief de meneer die hem gevonden had. De poes liep in de haven bij de sluizen van Antwerpen. Hij nam de poes mee omdat hij zo lief was.
Thuis gekomen vertelde hij zijn vrouw deze poes houden we.

Zijn vrouw was het er niet mee eens omdat ze al een kater in huis hadden en om problemen te voorkomen kwam meneer hem bij het asiel brengen.
Hij vertelde ook dat zijn vrouw zei dat er mogelijk wel een baasje naar hem op zoek was. En daar had ze gelijk in. En daar was ik natuurlijk heel blij mee.

De poes keek me aan zonder herkenning. Zwart en groot waren zijn ogen. En de poes zelf had een totaal andere kleur gekregen. Zijn witte pootjes waren zo vuil dat het rood en wit van zijn vacht een kleur was geworden. Olie en lucht vergezelde hem.

Op weg naar huis begon hij al weer te praten. En nu probeert hij weer de baas te worden bij mijn andere katten. Ik denk wel eens kon hij zijn verhaal maar eens vertellen.

DANK aan de vinder (die hem naar het asiel bracht) en zijn vrouw met het goede advies. Amivedi, asiel in Schoten en N.D.G.
Dankbaar dat Mikey een chip heeft en zo terug gevonden kon worden na 3.5 week en een afstand van ongeveer 30 km.