Donderdag 10 januari sloeg de schrik rond mijn hart. Waar is mijn ‘kleine’ Ditje.

Ditje is een flinke vrouwelijke Maine coon van anderhalf, binnenkat, en nergens te bekennen. Eerst het hele huis overhoop gehaald, rondje buiten gelopen maar helaas, geen Ditje.
Gelijk haar aangemeld en haar chipregistratie op vermist gezet. Vanuit Amivedi kregen we vele tips en werd er enorm meegedacht.

Omdat er veel Poolse mensen in de omgeving wonen is de advertentie zelfs in het pools vertaald! Ditje gad inmiddels haar eigen Facebook pagina, instagram account, werd gedeeld op Twitter en er hingen door de buurt zo’n 60 flyers.

Maar de dagen verstreken en ondanks dat we meerdere rondjes liepen, geen Ditje. Zelfs geen zichtmelding. Yvonne (contactpersoon Amivedi) opperde om een advertentie te plaatsen in Het Hele Westland.
Dit hebben we gedaan, er zaten wel kosten aan verbonden, maar we werden inmiddels een beetje wanhopig. Ook na het plaatsen van de advertentie bleef het erg rustig.

Totdat er voorzichtig wat zichtmeldingen binnen kwamen. Er was weer een sprankje hoop. Woensdag kwam het verlossende telefoontje. Iemand was met zijn zoontjes aan het lopen en zagen in de bosjes bij het bruggetje op de Linde een poes zitten.

Ze kwam gelijk naar die mensen toe en liep achter ze aan naar huis. De buren herkende haar van de flyer (dus plak de hele buurt vol!), waarop ze haar even in de schuur hebben opgesloten.
De vinder (mijn dank is enorm groot) is de flyer gaan halen en heeft de foto’s vergeleken. Toen hij bij belde, durfde ik het eigenlijk niet te geloven. Ik zat op mijn werk, heb alles uit mijn handen laten vallen en naar het station gesprint.

Dan zal je net zien dat alles bij het openbaar vervoer lang duurt, te lang. Inmiddels mijn dochter aan de telefoon gehad en afgesproken dat we vanuit de bus gelijk samen zouden gaan kijken.
Toen we bij de vinder aankwamen, had hij Ditje uit de schuur gehaald en binnen gehaald.

Ze had al wat kunnen eten en zat achter de bank. Toen ze ons hoorde, kwam ze gelijk tevoorschijn. Mijn hart maakte een sprongetje! Zo blij!
We hebben haar geknuffeld en mee naar huis genomen. Ditje bleef spinnen. Ditje had heel veel honger en dorst.

De volgende dag zijn we voor de zekerheid even naar de dierenarts geweest. Ze was inderdaad veel afgevallen en verkouden. Maar verder helemaal in orde. Inmiddels hebben we al veel klitten uit haar vacht gehaald en voeren we voorzichtig aan bij. Met Ditje komt het weer helemaal goed!