We zijn geneigd tot fatalisme, als er iets is met ons huisdier, vooral als het dier kwijt is.

Ik maakte het enkele dagen geleden nog mee. Brand in huis, op zolder. Dan komt de brandweer (razendsnel, hoe is het mogelijk?), de alarmcentrale heeft je dan al het huis uit gestuurd. Zonder poes.

Een logeerpoes, Puff, die nog helemaal niet buiten was geweest en de omgeving totaal niet kent! Daar sta je dan, buiten in de kou, niet wetend waar het arme dier is. Nog binnen of intussen gevlucht via een van de talloze deuren of ramen die nu open staan?

Mijn recent overleden poes, Anna, verstopte zich graag in een ruimte achter en onder het bed in de logeerkamer beneden, waar ik ooit een ombouw heb laten timmeren, met een rond gat voor de elektrische leidingen.

De brandweer hielp eerst per telefoon Amivedi te bereiken voor een oproep en wilde daarna nog wel even in de logeerkamer gaan kijken, op mijn suggestie dat de poes misschien daar zat. Nee, de brandweerman kon geen poes vinden.

Uren later ik wel, toen ik het huis weer in mocht. Daar zat Puff, helemaal weggedoken in een hoekje van de ombouw. Vier dagen later zucht ik nog van opluchting. Henri van der Steen, Sint-Michielsgestel