Vanochtend kreeg ik het verlossende bericht dat mijn trouwe en voor zijn leeftijd nog zeer gezonde kater Potter, al 17 jaar bij me en inmiddels zo goed als blind, klaaglijk miauwend was gesignaleerd in de struiken bij een huis enkele straten verderop.

Ondanks intensieve zoektocht was hij gisteren niet te vinden, nadat ik hem toch maar naar buiten had gelaten, daar hij al weken alles bij elkaar schreeuwde omdat hij wegens zijn blindheid verplicht binnen moest blijven.

Een grote stressbaal omdat zijn vrijheid hem was afgenomen met de beste bedoelingen. Eerst keerde hij 2 x braaf via het kattenluikje terug, dus dat was het proberen waard, maar rond twaalven verdween hij, om niet meer terug te komen.

Gelukkig ligt hij nu -na een stevige aanval op zijn verse brokjes - tevreden te ronken achter de bank om bij te komen van zijn nachtelijk dwaaltocht.

Dankzij Amivedi zijn we weer verenigd! En nu maar hopen dat hij het binnenzijn gaat accepteren.